Een feest van overbodigheid

Het is een beurs die Ondernemen In Vlaanderen heet. En ze wordt gesteund door Vlaanderen In Actie (VIA) en het Agentschap Ondernemen en Start Your Business, die ook nog eens een wegsputterend mannetje in hun logo hebben. Geen wonder dat mijn verwachtingen hooggespannen waren en dat ik op weg in de wagen al een bruisend evenement zat te verbeiden. Het is – ik wik mijn woorden – enigszins anders uitgedraaid. Iets minder gewikt: Ondernemen In Vlaanderen staat hoog genoteerd in de rangschikking van saaie bedoeningen, – alle inspanningen van de organisator en een handjevol exposanten ten spijt.

 

Er is iets goed fout met de mal waarin evenementen als Ondernemen In Vlaanderen en andere bedrijvencontactdagen gemaakt worden. Ik heb het dan niet over de individuele manifestaties, die een enkele keer waardevol kunnen zijn, wel over de formule, de format. Een sluitende verklaring heb ik (nog) niet, maar ik wil wel een aantal elementen op tafel gooien die de boel verzuren:

Preken voor eigen kerk: De helft van de randprogramma’s deugt niet. Ze dienen als vogellijm voor potentiële exposanten, die hun half an hour of fame beleven wanneer ze voor zeven man en een paardenkop een verkooppraatje mogen houden. In een slecht geïsoleerde zaal. Ondersteund door een rommelige powerpoint presentatie. En met een krakkemikkige geluidsversterking.

Last minute, lost minute: Qua logistiek zijn bedrijvencontactdagen erg gebruiksvriendelijk: drie affiches ophangen, een stapel folders op een tafeltje leggen, een pakje visitekaartjes in de jaszak… Meer is er niet aan. Exposanten bevestigen hun deelname rijkelijk laat, met als gevolg dat er geen tijd meer is voor een actieve bezoekerswerving. Bijna niemand nodigt prospects uit en daardoor blijven de gangen leeg.

Piraterij: Omdat er in de gangen toch niemand te bespeuren is, gaan exposanten gezellig bij elkaar op de koffie. De arme bezoeker die de moed bij elkaar geraapt heeft om een kijkje te gaan nemen op bedrijvencontactdagen, passeert de ene lege stand na de andere. En als een stand dan toch bemand is, is dat vaak door iemand die heel erg druk is met een laptop. Je moet van erg goeden huize zijn om te zeggen ‘Doe dat ding dicht en kom met me praten!’

Van moetens: Doe de test en vraag exposanten op een bedrijvencontactdag ‘Zou u hier liever niet staan?’ Vijf keer op de tien luidt het antwoord aarzelend ‘ja’. ‘Maar de Kamer van Koophandel is hier de grote sponsor en da’s een belangrijke klant…’ De helft van de exposanten staat er tegen zijn zin en hoopt dat het zo snel mogelijk afgelopen is. Daar word je als bezoeker echt niet vrolijk van. Boodschap aan de exposanten: weersta aan de druk en blijf thuis.

Ratjetoe: (Goeie) vakbeurzen emaneren de markt die ze bedienen door aanbieders-exposanten en afnemers-bezoekers samen te brengen. Bedrijvencontactdagen emaneren een regio door iedereen samen te brengen die ‘iets’ doet. Daarom wordt een spuitgieterij er links geflankeerd door een ambachtelijke jeneverstokerij en rechts door een bedrijf dat boekhoudsoftware verkoopt. (Het kan trouwens een hele poos duren voor je daar achter komt, want de communicatie op de meeste stands deugt ook al niet.) Het geheel is een ratjetoe waar logica noch systeem achter zit. Het maakt, naar mijn gevoel, bedrijvencontactdagen grotendeels overbodig.

Er was misschien ooit een tijd dat bedrijven uit eenzelfde regio heel erg de behoefte hadden om gezellig tegen elkaar aan te schurken en een boom op te zetten over de lokale politiek, de tarieven van het plaatselijke afvalverwerkingsbedrijf en de gemeentetaks op dieselmotoren. Vandaag hebben bedrijven andere kanalen om die thema’s te bespreken